Zwei gute Freunde, die Rachel und Jason kennengelernt haben. Aber ich weiß nicht, was ich brauche.

Nie byli radośni. Byli oszołomieni.

Rachel wpatrywała się w dziecko w moich ramionach. „Pielęgniarka powiedziała…“ wyjąkała. „Nie tego się spodziewaliśmy“.

„Co masz na myśli?“ zapytałam, czując narastające przerażenie.

„To dziewczynka“ powiedziała bez ogródek. „Chcieliśmy chłopca”.

Dowiedz się więcej
Gry rodzinne

Jason zacisnął szczękę. „Myśleliśmy, że skoro macie czterech chłopców…“ Jego głos ucichł, w jego głosie słychać było nutę obrzydzenia. „Potrzebowaliśmy syna. Moje nazwisko…“

Nie mogłam w to uwierzyć. „Żartujesz“ powiedziałam, ściskając dziecko mocniej. „To twój syn. Ten, o którego tak bardzo się modliłaś”.

Jason ist nicht interessiert. Odwrócił się i wyszedł.

Głos Rachel drżał. „Powiedziała, że mnie zostawi, jeśli przyprowadzę do mu dziewczynkę. Jej rodzina potrzebuje chłopca”.

Głos Luke’a przerwał ciszę. „Więc twoim rozwiązaniem jest porzucenie jej? Noworodka? Córki?“

Rachel spuściła wzrok, zawstydzona. „Może ktoś inny ją weźmie. Para, która chce dziewczynkę“.

To był koniec. Coś we mnie pękło. „Odejdź“ – powiedziałam cicho. „Odejdź, dopóki nie przypomnisz sobie, co to znaczy być matką”.

Rachel kam zu mir, trat ein, aber Luke intervenierte. „Słyszałaś ją“ – powiedział. „Odejdź. Zanim powiesz coś, czego możesz żałować”.

Następne kilka dni było jak mgła dezorientacji: pieluchy, łzy, niedowierzanie. Moje dzieci przyszły do szpitala, każde z nich chętne, by przytulić swoją kuzynkę. Jack, najstarszy, tulił ją jak skarb. „Jest idealna“ – powiedział. „Powinniśmy ją zatrzymać, mamo“.
Dowiedz się więcej
Gry rodzinne